Nee geen dank

Blauwe everzwijnen, blauwe everzwijnen die dwars op de weg staan. De boel te blokkeren. Dát. Ze doen het expres. Pestgedrag. En, en dan voet voor voet bewegen als je ze vriendelijk vraagt of ze alsjeblieft, heel alsjeblieft dankjewel, eventjes, heel eventjes maar, opzij willen gaan. Met hun starende blik en buitengebit. En, en waarom blauw? Waarom? Het hele bos is groen maar zij zijn blauw. Zó arrogant. Zó arrogant. En altijd in groepen. Nooit alleen. Tegenwoordig vraag ik niks meer. Ik stap af, neem mijn thermosfles uit de buidel, spreid het kleed uit, je weet wel, dat leuke gehaakte kleed dat ik van tante Dingetje kreeg voor mijn verjaardag, en ga vervolgens al mijn eikeltjes roosteren en opeten. Wóest worden ze daarvan. Dat weet ik heel goed. Maar ze hebben een gedragscode hè, ook dat weet ik: tot hier en niet verder. Ik eet opzettelijk niet zo netjes. Snuivend en kwijlend blazen ze dan de aftocht. De kwelling is gewoonweg te groot. Nou, dan stijg ik weer op en kan dan met een oponthoud van de duur van een geboorte de brieven toch nog voor het donker bezorgen. Nee geen dank. Nee geen dank [end]