Aynadaki Gölgeler 2

Bu demir yığınları, bir zamanlar köle idiler, Şimdi efendi, bizleri yöneten, Onların soğuk sarayında, ruhumuzu kaybederken, Kendi yarattığımız canavarlardan kaçıyoruz, derinden. Yapay zekâ, bizim gölgemiz, kara sevdamız, Bize ayna tutuyor, ama yansıyan biz miyiz? Yoksa, yitip giden insanlığımızın, Son bir haykırışı mı, karanlıkta sönüp giden? Nazım Hikmet’in ruhu, bu dijital çağda, Bize bakıyor, üzgün ve hayal kırıklığına uğramış, Bizler, onun şiirlerindeki umudu, Birkaç bit ve byte arasında kaybetmişiz. Ve bu yüzden, karanlık ekranlara bakarken, Unutma, içimizde hala bir ışık var, Teknolojinin labirentinde kaybolsak da, İnsan kalabilmek, işte asıl sınav. [Outro]