Het Leven van Daan en Mees

[Verse] Daan in de straat, zo ruig als beton, Zijn schoenen versleten, maar de geest nog gezond. Op zoek naar de flow, in de rook van de stoep, Zijn dromen in de verte, ik zie hoe hij roept. [Verse 2] Mees komt erbij, altijd scherp als een mes, Zijn hoofd vol ideeën, ontploffen als stress. Samen op de hoek, met plannen in de zak, Als spoken in de mist, iedere nacht op jacht. [Chorus] Daan en Mees, het leven hard en ruw, Twee soldaten, ze vechten zonder vrees. Illusies gebroken, in de schaduw van de nacht, Ze kleuren de stad, met dromen en kracht. [Verse 3] De dagen zijn donker, nachten zonder rust, Een blik in hun ogen, pure woede en lust. Hun pad vol gevaren, zonder klare lijn, Maar ze houden vol, elke dag is van hen. [Verse 4] De stad ademt hun naam, graffiti op de muur, Hun verhaal gaat verder, in een eeuwige vuur. Van schoolbanken naar straten, ze leren snel, De wereld op hun schouders, een plek in de hel. [Bridge] Maar diep vanbinnen, blijft de hoop hun gids, Hun ziel brandt fel, als een eeuwige wispelturigheid. Geen sprookjes of einddoel, enkel de weg zelf, Daan en Mees, in een wereld die uitdijft.