پیرِ ما گفت

[Intro] پیرِ ما گفت خطا بر قلمِ صُنْع نرفت آفرین بر نظرِ پاکِ خطاپوشَش باد [Verse 1] صوفی ار باده بِ اندازه خورَد نووشَش باد ور نه اندیشهٔ این کار فراموشَش باد [Verse 2] آن‌که یک جُرعه مِی از دستْ توانَد دادن دست با شاهدِ مقصود در آغوشش باد [Chorus] پیرِ ما گفت خطا بر قلمِ صُنْع نرفت، آفرین بر نظرِ پاکِ خطاپوشَش باد [Verse 3] شاهِ تُرکانْ سُخَنِ مُدَعیان می‌شِنَوَد شرمی از مَظلَمِهٔ خونِ سیاووشش باد [Verse 4] گرچه از کِبرْ، سخن با منِ درویش نگفت جان فدایِ شِکَرین‌پِستهٔ خاموشش باد [Verse 5] چشمم از آینه‌دارانِ خط و خالش گشت لبم از بوسه‌رُبایانِ بَر و دوشش باد [Verse 6] نرگسِ مستِ نوازش‌کُنِ مردُم‌دارَش خونِ عاشق به قدح گر بِخورد نوشَش باد [Verse 7] به غلامیّ تو مشهورِ جهان شد حافظ حلقهٔ بندگیِ زلفِ تو در گوشش باد