Exegi monumentum

Stawiłem sobie pomnik trwalszy niż ze spiży Od królewskich piramid sięgający wyżej; Ani go deszcz trwający, ani Akwilony Nie pożyją bezsilne, ni lat niezliczony Szereg, ni czas lecący w wieczności otchłanie. Nie wszystek umrę, wiele ze mnie tu zostanie Poza grobem. Potomną sławą zawsze młody, Róść ja dopóty będę, dopóki na schody Kapitolu z westalką cichą kapłan kroczy. Gdzie z szumem się Aufidus rozhukany toczy, Gdzie Daunus w suchym kraju rządził polne ludy, Tam o mnie mówić będą, że ja — niski wprzódy, Na wyżyny się wzbiłem, i żem przeniósł pierwszy Do narodu Italów rytm aiolskich wierszy Melpomeno, weź chlubę, co z zasługi rośnie, I delfickim wawrzynem wieńcz mi włos radośnie.