Waldemar Misz-masz

[Verse] Waldisa, ach, zwisa, król z przedmieścia, Zawsze coś mu w życie wkręci, jak bestia. Orka skurwysyna, gnida bez tchu, Wciąga go pod górę, aż po samej chmurze ciut w dół. [Verse 2] Raz na niego rzucił się los z siłą grzmotu, Robi z niego zawsze figlów gotowca w ciemnotu. Nie zna odpoczynku, zawsze w biegu, Gnida skręca mu drogę, bez żadnego przymusu. [Chorus] Ale Waldemar się nie da, śmieje z przekory, Ciągle w górę patrzy, mimo tej zmyślnej orki. Kurwy losu zwisa, znów plan się sypie, Lecz przechytrzy bestię, zawsze znowu wybije. [Verse 3] Życie pełne pułapek, zmyłek i figlów walka, Czy Waldisa zwisa, czy krzywej ścieżki z natęża. Skurwysyn losu gnidą, lecz wciąż się śmieje, Bo wie, że wygrywa, gdy nadzieja grzeje. [Bridge] Zaś znajdzie lepszą drogę, choćby i przez chmury, Gdzie słońce śle promienie, w krainie czystej fali. Nie da się skołować, choćby i ork skurwysyna, Zwinie mu życie pod nosem, lekko i swobodnie, finał. [Chorus] Ale Waldemar się nie da, śmieje z przekory, Ciągle w górę patrzy, mimo tej zmyślnej orki. Kurwy losu zwisa, znów plan się sypie, Lecz przechytrzy bestię, zawsze znowu wybije.