Դուրինի երգը

Աշխարհը երիտասարդ էր, լեռները՝ կանաչ Դեռ չկար ոչ մի բիծ Լուսնի երեսին Ոչ մի խոսք չէր դրվել առվին կամ քարին Երբ Դուրինն արթնացավ ու քայլեց միայնակ Անանուն բլուրներն ու դաշտերն անվանեց դեռ չճաշակված ջրհորներից նա ջուր Խմեց: Կռացավ և նայեց Միռոմիռին Եվ տեսավ ինչպես աստղերի պսակը հայտվեց Որպես գոհարներ արծաթե թելի վրա Իր գլխի ստվերից վեր: Արքա էր նա փորագրված գահին սյունազարդ քարե սրահներում տանիքն էր ոսկուց և հատակն արծաթյա Եվ իշխանության ռունագրերը դարպասին: Արևի, աստղերի և լուսնի լույսը Փորագրված փայլուն լամպերի մեջ բյուրեղյա Չխնամված ամպից կամ գիշերվա ստվերից Այնտեղ, որտեղ դուք միշտ կարող եք տեսնել հեռուն և պայծառ: Աշխարհը գորշ է, լեռները՝ ծեր Կրակը վաղուց մարած է դարբնոցում Չի լսվում ոչ տավիղի ձայն, ոչ զարկ մուրճի Խավարն է բնակվում սրահներում Դուրինի Նրա գերեզմանը մնացել է ստվերում Մորիայում… Խազադ-դումում: Բայց դեռ հայտնվում են աստղերը խորտակված Մութ ու անհողմ Միրոռմիռում Այնտեղ նրա թագն է ընկած ջրերի խորքում Դուրինի զարթնելու ժամին սպասում: