"Bridging Hearts Across Miles"

প্ৰেমৰ বীজ পোৱাঁ আৰু ইয়াক বাঢ়ি উঠা দেখিলোঁ, মিঠা একো বান্ধি ল’লো, এতিয়া এইকেই এৰি দিব নোৱাৰো। যেতিয়া তোমাক প্ৰেম পোৱা যায়, বিশ্ব এক পৃথক ঠাই হ’ব। কোনো বাধা নাথাকে, কোনো ভয় নাথাকে। দেৱালৰ ভিতৰত আছো, কিন্তু মন আজাদ। ভাবনা ক’তবা লৈ যায়, আৰামৰ প্ৰয়োজন। মানৱতাৰ দুখ বগা, নিজৰ স্থান জানো, কিন্তু মোকাবিলা কৰিব নোৱাৰো। নাজানিছিলো যে এনে হ’ব পাৰে, কোনোবাই আহি মোৰ সপোন কাঢ়ি নিব। নতুন দিনৰ স্বাগতম, এতিয়া একো হোৱা নাই। নিজৰ পথত বনাও, যাতে কোনো আক্ষেপ নাথাকে। তুমি কেতিয়াও নাজানিবা, যদি চেষ্টা নকৰা। বাহিৰ ওলাই যা, য’ত একো নাথাকে। পৰিবৰ্তনৰ প্ৰয়োজন আছিল, হয়তো জানিছিলো যে সকলো শেষ হৈ আছে। সমাধান কৰিব বিচাৰিছিলো, কিন্তু আমি ভাগি গ’লো। সদায় অপেক্ষা কৰিব পাৰো, খৰাপৰ ভাল হোৱাৰ। অপেক্ষা কৰিব পাৰো, বুজা হোৱাৰ। সমাজে খোলা মনৰ ওপৰত দুৱাৰ বন্ধ কৰিছে, নিষ্পাপতা হেৰুৱা, দয়াৰ কাৰণ নাথাকে। শৰতৰ পাতবোৰৰ অভাৱ হব, যেতিয়া শব্দত শান্তি হব। তোমাৰ অহংকাৰ ভাঙি পৰিছে। আজিৰে মাটিত এটা পাল দেখিলো, মনে পৰিল, জীৱনত আন বহুতো আছে। যেতিয়া নিজৰ বাবলত বন্দী হৈছো, অজান যে বাহিৰত আৰু আছে। আৰম্ভ কৰিব পৰা নাই, হয়তো এইকেই আমাৰ হৃদয়ৰ দূৰত্বৰ কাৰণ। তুমি তোমাৰ সন্দেহৰ দেৱালৰ পিছত শুনা, মোৰ দুখ নুবুজা। এই মোৰ পৰ্বত, ই একাকাৰীয়া উঠিবলৈ। জীৱন মোড়ত আছে, ভয়ৰ মোকাবিলা একাকাৰীয়া। মজাকীয়া যে তুমি ক’লা, কিন্তু একো নাথাকে। সকলো একেই থাকে, কিন্তু জীৱন পুনৰ ব্যৱস্থা হয়। খালী বটল আৰু ভাঙি পৰা সপোন, মদৰ সুখ আঁতৰ যায়। মোৰ দিনটো বেয়া, তুমি হয়তো জানিছিলা। মই নিজে নাছো, নিজৰ খোলত উভতি যাওঁ। যদি সমস্যাৰ সমাধান বিচৰা, তেতিয়া শুনা আৰু ক্ষমা কৰা। বাহিৰ ওলাই যা, জীৱনক বাস্তৱিকভাৱে জীয়া। মই নিজে হ’ব বিচাৰো, কোনোবাইৰ দৰে নহয়। তোমাৰ হাঁহি মোক কম্পিত কৰে, আশা কৰিলো তুমি অলপ অধিক সময় থাকিলা। মনত যাতায়াত জম, ভাবিছো কি ক’বা উচিত। অন্তৰাৰ শুনা, এইকেই তোমাক কঠিনৰ পৰা বাহিৰ কৰিব। যিমান উচ্চ চৰা যায়, পড়া তাতোকৈ কঠিন হয়। নৈতিকতা কি হ’ল, এই অধিক বা কম বিশ্বত? সকলোই নিজৰ ইচ্ছাৰে কৰে। কেতিয়াবা প্ৰশ্ন প’ছা এৰি দিয়া, কাৰণ উত্তৰ নাপোৱা। হয়তো সেয়া বাবে আমি পথ হেৰুৱা। হাঁহি পাবৰ কাৰণ বিচাৰি পাব কঠিন হৈছে, বিশ্বাস কৰা সুখ বাহিৰত আছে। নিঃস্বাৰ্থ প্ৰেমহে শান্তিৰ চাবি, প্ৰেম দৰ্শাই নকৰাকৈ মুক্তি নাপোৱা। তুমি মোৰ জীৱনৰ কাৰণ, সকলো তোমাৰ কাৰণ আৰম্ভ হয়। তোমাৰ কাৰণ জিনিসবোৰ ঘটে, যেতিয়া একো নতুন আৰম্ভ কৰো। চাৰিওফালে মানুহ আছে, তথাপি একাকী, ভাবনাত, হৃদয়ত, গীতত। জাৰৰ বতাহই সৰ্বাধিক দুখ আনিব পাৰে, হাড়বোৰত কাটি দিয়ে, কিন্তু সৰ্বাধিক দুখ হয়, তোমাক কেতিয়াও নেদেখাৰ। প্ৰেম ধাৰ দি নহয় চলে, ই শেষ হৈ যাব যদি তুমি এইকেই এৰি দিবা।