قافل مشو بیگانه برادر نیست

عاقبت خاك شود حسن جمال من و تو خوب و بد میگذرد وای به حال من و تو قرعه امروز به نام من و فردا دگری میخورد تیر اجل بر پر و بال من و تو مال دنیا نشود سد ره مرگ كسی گيرم كه كل جهان باشد از آن من و تو جایی که برادر به برادر نکند رحم بیگانه برای تو برادر شدنی نیست صد بار اگر دايه به طفل تو دهد شير غافل مشو ای دوست که مادر شدنی نيست جایی که برادر به برادر نکند رحم بیگانه برای تو برادر شدنی نیست بر مرده دلان پند مده خویش میازار زیرا که ابوجهل مسلمان شدنی نیست عاقبت خاك شود حسن جمال من و تو خوب و بد میگذرد وای به حال من و تو قرعه امروز به نام من و فردا دگری میخورد تیر اجل بر پر و بال من و تو مال دنیا نشود سد ره مرگ كسی گيرم كه كل جهان باشد از آن من و تو جایی که برادر به برادر نکُند رحم بیگانه برای تو برادر شدنی نیست صد بار اگر دايه به طفل تو دهد شير غافل مشو ای دوست که مادر شدنی نيست جایی که برادر به برادر نکُنَد رحم بیگانه برای تو برادر شدنی نیست بر مرده دلان پند مده خویش میازار زیرا که ابوجهل مسلمان شدنی نیست هَرْ مَرْدِ شُتُرْ دارِ اُوَیسِ قَرَنی نیسْت هَرْ شیشَه‌یِ گُلْرَنْگِ عَقیقِ یَمَنی نیسْت ، هَرْ سَنْگُ وَ گُلی گوهَرِ نایابُ نَگَرْدَد هَرْ اَحْمَدُ وَ مَحْمودُ رَسولُ مَدَنی نیسْت ، بَرْ مُرْدَه دِلانْ پَنْدُ مَده خویشُ ،نیازار زیرا كِه اَبوجَهْلُ مُسْلِمانُ شُدَنی نیسْت، (verse 2) با مَرْدِ خُدا پَنْجَه مَیَفكَنْ چو نَمْرودُ اینْ جِسْمُ خَلیلُ اَسْت كِه آتِشْ زَدَنی نیسْت ، خُشْنودُ نَشو دُشْمَنُ اَگَرْ كَرْدَ مُحَبَّتُ خَنْدیدَنُ جَلادُ زِ شیرینِ سُخَنی نیسْت، در دل شبی که ماه در آسمان نیست در جستجویِ نوری، اما چراغان نیست در هر کوی و بَرزن، صدایِ پایی هست اما صدایِ پایِ تو، در این میان نیست (verse 3) گل‌ها به بوستان، نشان از بهار دارند در ،دلِ من اما، نشانی از گلستان نیست با این همه، امید دارم به فردایی که شاید در آن، هیچ غم و اندوهی نیست و در آن فردا، شاید نام روشن بین بر لب هر دوست، همچون نغمه‌ایی ، بینی نیست خُشْنودُ نَشو دُشْمَنُ اَگَرْ كَرْدَ مُحَبَّتُ خَنْدیدَنُ جَلادُ زِ شیرینِ سُخَنی نیسْت، هر ،رُکنی ،که روشن بینی ، نیست در دل شبی که ماه در آسمان نیست در جستجویِ نوری، اما چراغان نیست (verse ) گل‌ها به بوستان، نشان از بهار دارند ،در ،دلِ من اما، نشانی از گلستان نیست ،با این همه، امید دارم به فردایی که شاید در آن، هیچ غم و اندوهی نیست ،و در آن فردا، شاید نام روشن بین بر لبی نیست هر رُکنی ، که روشن بینی ، نیست اینجا کَسی مَحرَمِ اَسرارِ کسی نیست ما تجربه کردیم کسی یارِ کسی نیست ، دَرْ اِین دِیارِ پُر اَز مَکْرَ وَ فَریبِ راهی نی‌سْت هَم صُحْبَتِ دِلِ سوختَه‌ بِه جُزْ شَبانی نی‌سْت، جُستَم بِه هَر کُجا، سُراغِ وَفایِ رُکنیِ روشَن‌بین آشُفته‌خاطِرَم، که در میانِ عامیانی نی‌سْت ماهی کِه اَز شَرارِ غَم به جان، دَر‌آمَده باشَد دَر موجِ بی‌کَران دِل، دِگَر نِشانی نی‌سْت پَنْجَره‌های بَسْتَه، دیدَه‌های خُفْتَه وَ دیرین بَر باد رَفْتَه اُمید وَ دَر دلَم، آسانی نی‌سْت ، خوش باش وَ مَی‌‌دَم اَگَرچِه بادَه با وَفا نَبود آن روز کِه به پایان آید، هیچ اَفْسانی نی‌سْت verse ای جلوه‌گر در این صحنِ خیال اَنگیزِ خاطِر قِصه‌یِ تو با دل ما به شوری تَنیده است چون بادِ صبح دَر نَفَسِ‌زمان به پرده‌یِ دُنیا باشد که این نَغَمه بِه گوشِ وقت رسیده است رقصَندَه اَندِیشه‌ها به دَورِ مَحرمِ رازِ تو در سینه‌ها سخن، به ناله‌یِ تو بنیده است ور نی‌ست مَحرمِ اُمیدِ سُخن، بِه جان خوش باش کِه قافِله‌یِ عُمرِ رَفته به کام تو دیده است هر رُکنی ، که روشن بینی ، نیست اینجا کَسی مَحرَمِ اَسرارِ کسی نیست ما تجربه کردیم کسی یارِ کسی نیست ، دَرْ اِین دِیارِ پُر اَز مَکْرَ وَ فَریبِ راهی نی‌سْت هَم صُحْبَتِ دِلِ سوختَه‌ بِه جُزْ شَبانی نی‌سْت، جُستَم بِه هَر کُجا، سُراغِ وَفایِ رُکنیِ روشَن‌بین آشُفته‌خاطِرَم، که در میانِ عامیانی نی‌سْت ماهی کِه اَز شَرارِ غَم به جان، دَر‌آمَده باشَد دَر موجِ بی‌کَران دِل، دِگَر نِشانی نی‌سْت پَنْجَره‌های بَسْتَه، دیدَه‌های خُفْتَه وَ دیرین بَر باد رَفْتَه اُمید وَ دَر دلَم، آسانی نی‌سْت ، خوش باش وَ مَی‌‌دَم اَگَرچِه بادَه با وَفا نَبود آن روز کِه به پایان آید، هیچ اَفْسانی نی‌سْت verse ای جلوه‌گر در این صحنِ خیال اَنگیزِ خاطِر قِصه‌یِ تو با دل ما به شوری تَنیده است چون بادِ صبح دَر نَفَسِ‌زمان به پرده‌یِ دُنیا باشد که این نَغَمه بِه گوشِ وقت رسیده است رقصَندَه اَندِیشه‌ها به دَورِ مَحرمِ رازِ تو در سینه‌ها سخن، به ناله‌یِ تو بنیده است ور نی‌ست مَحرمِ اُمیدِ سُخن، بِه جان خوش باش کِه قافِله‌یِ عُمرِ رَفته به کام تو دیده است هر رُکنی ، که روشن بینی ، نیست اینجا کَسی مَحرَمِ اَسرارِ کسی نیست ما تجربه کردیم کسی یارِ کسی نیست ، دَرْ اِین دِیارِ پُر اَز مَکْرَ وَ فَریبِ راهی نی‌سْت هَم صُحْبَتِ دِلِ سوختَه‌ بِه جُزْ شَبانی نی‌سْت، جُستَم بِه هَر کُجا، سُراغِ وَفایِ رُکنیِ روشَن‌بین آشُفته‌خاطِرَم، که در میانِ عامیانی نی‌سْت ماهی کِه اَز شَرارِ غَم به جان، دَر‌آمَده باشَد دَر موجِ بی‌کَران دِل، دِگَر نِشانی نی‌سْت پَنْجَره‌های بَسْتَه، دیدَه‌های خُفْتَه وَ دیرین بَر باد رَفْتَه اُمید وَ دَر دلَم، آسانی نی‌سْت ، خوش باش وَ مَی‌‌دَم اَگَرچِه بادَه با وَفا نَبود آن روز کِه به پایان آید، هیچ اَفْسانی نی‌سْت verse ای جلوه‌گر در این صحنِ خیال اَنگیزِ خاطِر قِصه‌یِ تو با دل ما به شوری تَنیده است چون بادِ صبح دَر نَفَسِ‌زمان به پرده‌یِ دُنیا باشد که این نَغَمه بِه گوشِ وقت رسیده است رقصَندَه اَندِیشه‌ها به دَورِ مَحرمِ رازِ تو در سینه‌ها سخن، به ناله‌یِ تو بنیده است ور نی‌ست مَحرمِ اُمیدِ سُخن، بِه جان خوش باش کِه قافِله‌یِ عُمرِ رَفته به کام تو دیده است