Fatamorgana

Nie ma już dla nas miejsca na ziemi ni w niebie! gdybyż znaleźć raz mieszkanie, choćby i w fatamorganie! Tam siedlibyśmy w ciszy zapatrzeni w siebie, serca by nam zbłękitniały, na powietrzu wpółrozwiane. A gdyby jakiś Arab spojrzał w naszą stronę i wyruszył w tysiąc koni zdobyć nasze blade gniazdo: mury z chmur i turkusów, wieże otęczone i oazy atłasowe, gdzie lśni palma modrą gwiazdą, wówczas kraj zadrży cicho w posadach z opali, zwinie palmy i obłoki, skurczy swe niebieskie nerwy, i jak łódź w miękkich susach odpłynie znów dalej, niosąc w błękit nasze oczy, całujące się bez przerwy.