ဂန့်ဂါသို့အလည်တစ်ခေါက်

ခါတစ်ခေါက် မ ရောက်တာကြာ ဂန့် ဂါ ဆိုသည့် ဟော...ဒီ... ရွာ။ ဂန့်ဂါရွာဆိုတာ တောင်တွေပတ်လည်ဝိုင်းနေတယ်၊ ဖုန်းလိုင်းလဲ မ ကောင်းတော့ အင်တာလဲ မ နစ်နိုင်ပေဘူး။ တောင်ယာလဲသူတို့ မ ခုတ်ကြဘူး သစ်ခုတ်ခါထုတ်ကြတဲ့ အစိုးရဆင်ဝိုင်းများလဲ ရှိတယ်။ မူးချောင်းနဲ့ ဂန့်ဂါချောင်း ဆုံတဲ့နေရာဖြစ်တော့ ငါးကိုဘဲစား မ လား ခရုစား မ လား ရှာစားလို့ရတယ်။ မိုးဦးကျပြီဆိုရင်လေ ဖရံနဲ့ ပ ဒတ် စာ တို့ က လဲ ပေါသလို ရင်းတိုက်မှိုကလဲ ပေါသကိုးဗျ။ သူတို့ရွာဓလေ့ ဖမ်းမနိုင်တော့တဲ့ နွားရိုင်းတို့ကိုလဲ တောလိုက်လို့ပေါ်စားကြလေရဲ့။ သံသရာအရေး ကြံတွေးလို့လာမပြောနဲ့၊ အခုဘဝမှာလဲ ဆန်တစ်ခွဲရှိရင် တစ်ဘဝလုံးထိုင်စားနိုင်တဲ့ရုပ်နဲ့ ကျေနပ်နေတဲ့လူတွေ။ သာသနာထွန်းကားဖို့ တွန်းပို့လို့လုံ့လဖန် ပြုသူရယ်မဟန်ပြန်တော့ နောက်ပြုသူခက်ပြန်တာလဲ ဒီရွာ ဒီရွာ ဒီဂန့်ဂါပါဘဲ။ ဘယ်အခြေဘယ်လိုနေပေမယ့် မကောင်းသူပယ် ကောင်းသူကယ်တော့ မလုပ်လိုပါဘူးကွယ်။ နောင်အခြေ မ သွေ ကောင်းစေဖို့ အထွဋ်တင်လို့လမ်းညွှန် ကျေပွန်စွာတာဝန်ထမ်းရမှာ ကိုယ့်ရဲ့ဝန်တာမဟုတ်လား။ တစ်နေ့တစ်လှမ်းပေမယ့် နေ့ရက်တွေများပြီး ခြေလှမ်းတွေများလာရင်တော့ ခရီးတစ်ခုတော့ရောက်လာမှာပါ ကိုယ်လှမ်းခဲ့တဲ့ခြေလှမ်း ဖြောင့်တန်းစေဖို့ ခြေ မ ချော်ဖို့တော့ ဂရုပြုရတာပေါ့။ ဘယ်လိုဘဲဖြစ်ဖြစ်လေ ကိုယ်နဲ့ကံကြုံလို့ ဆုံနေရတာဘဲ မေတ္တာတွေမပျက်တမ်း ချစ်သဒ္ဓါတွေအသစ်ဆန်းလို့ တွဲလက်အတူ ပြည်နိဗ္ဗူအတူလှမ်းရအောင် လာကွယ် . . . .ဒို့များသသနာပြုကြစို့။