SOIDADE

Soidade, soidade..... Sempre tiven xente arredor de min, colegas, compañeiros, un sen fin, mais nos días grises, cando caía a dor, a soidade volvía, sen pedir por favor. Nos momentos duros, non había ninguén, as risas esvaecían, xa non quedaba ninguén, soidade, miña sombra, na escuridade, compañeira fiel, sempre me acompaña. Por moito que buscase, entre a multitude, no fondo do meu peito, unhagrande inquietude, que por máis que o mundo me quixera envolver, ao final da noite, só me quedaba o meu ser. A soidade, sempre tan presente, nas horas máis baixas, na mente doente, non hai quen abrace , nen palabra que cure, cando a noite é alonga e o frío rexurde. Amizades que se foron, dicían que sempre ían estar, mais nos malos momentos, todos se van. Non hai agarimo, non hai quen sorría, a soidade eterna, fai a vida sombria. Quen me ve sorrir, quen me ve falar, non sabe que por dentro, hai un silencio a berrar, que por moito que tente, que por moito que fuxa, por moito que loite a soidade regresa, convertendo o día en noite Nas noites máis escuras, nas tardes sen cor, é ela quen fica, sempre ao redor. Quizais sexa o sino, quizais sexa azar, mais a soidade e eu, sempre nos voltamos atopar.