Sen [B. Leśmian]

Śniło mi się, że znika treść kwiatów wątpliwa, I że ogród, istnienia zlistwionego syt - Ginie, szepcąc twe imię, dziewczyno wróżb chciwa - A śmierć szarpie na strzępy twój spieszczony byt. Ginie w złoto i jedwab przystrojone życie, I cmentarz, gdzie rozpacza zapomniany trup - I las znika, gdzie ślad swój wyryła niezbicie Zwycięska rzeczywistość moich dzielnych stóp. Znikło miasto, gdzie wrzała bezzasadna praca I gdzie się rozbudował śmiech, niebyt i żal. Nadaremnie się obłok - słońcu przypodzłaca: Znikł obłok - żywot wieczny - bóstw kilka - i dal. Lecz ja trwam, by śnić jeszcze na moglie nieba Mrok, któremu śmierć chmurne rozczesuje brwi. I mój pokój trwa także - dlatego że trzeba Mieć pokój - we wszechświecie... I zamknąłem drzwi... Świerszcz piosenką zapiecną oszołamia ciszę - Anioł miga białawo w zaokiennej mgle - A ja wiersz ten dla świerszczy i aniołów piszę - I tak mi źle na tym świecie - tak mi strasznie źle!